خسته از صدای سرسام آور موسیقی، ظرف‌های کثیف را به آشپزخانه بردم. دلم از بالا و پریدن‌های مداوم مهمان‌ها پیچ می‌خورد. از شیر آب لیوانی پر کردم و بی‌توجه و به گرم یا سرد بودنش یک‌نفس سرکشیدم بلکه حالم را بهتر کند. خوبی؟ به سینک پشت سرم تکیه زدم و چشم بسته برای مرضیه که برخلاف من از این هیاهو لذت می‌برد و هر ازگاهی دور از چشم دیگران قری هم به کمرش می‌داد سر بالا انداختم. ظرف شیرینی‌را مقابلم گرفت و خودش هم یکی برداشت. - بخور، رنگتم پریده فکر کنم قندت افتاده. - ساعت یازده شده، چرا تمومش نمی‌کنن گشنه نیستن اینا؟ خرده شیرینی‌هایی که روی مقنعه‌اش ریخته بود تکاند و بی‌توجه به بی میلی ام یکی از شیرینی‌هارا داخل دهانم گذاشت.